Waarheid911 Special
Geplaatst op 16 april 2008
Laatste wijzingen op 4 november 2017



  De Rede
Onverwoestbaar tot waar het kansloos is


Frank Ho, Email
 
Als kind woonde ik in het huis van mijn grootvader. Hij was een man van kalmte. Niet zonder bevlogenheid, maar toch vooral behoedzaam en waarnemend. Saai, zou je denken, voor een kind. Maar niets was minder waar. In die kalme behoedzaamheid leek een diepte verscholen, een gelaagdheid van stuk voor stuk zinvolle betekenissen. Zag ik hem met bekenden, dan namen zij die moeilijk te peilen rust vanzelf van hem over.
    

DE ONVERWOESTBARE REDE

   

En zo leerde ik dat de wereld van de volwassen mens er één moest zijn van grote orde, waarin de rede haar voornaamste zetel had. Natuurlijk bestond buiten de directe cirkel rond mijn grootvader ook een andere wereld, waarin wanorde en redeloosheid zichtbaar werden. Toch bleef dat een verre wereld. In onbekendheid even ongrijpbaar als verontrustend.
In mijn klein universum groeide de overtuiging dat bij elk probleem tussen mensen de rede als vanzelf werd aangesproken, zodat misverstanden bij de basis werden rechtgezet. Het was een overtuiging die veiligheid gaf.
       
De vraag waar de rede voor stond was voor mij als kind nog ongedefinieerd, en toch glashelder. De eerste twijfel kwam sluipend, toen duidelijk werd dat het doodgewone kennelijk zo universeel niet was. Je hoefde daarvoor de televisie maar aan te zetten. Hoe kon het bestaan dat mensen schreeuwen, elkaar aanvliegen en tot wederzijds verdriet de hersens inslaan?
De schijnbare orde van thuis veranderde langzaam in een raadsel. Nog tientallen jaren zou het duren voordat, ditmaal met het brein van de volwassene, iets van die prilste zekerheid begrepen zou worden.
    
Het leek zo perfect geregeld. Wanneer twee partijen de wezenlijke situatie achter een opdoemend conflict achterhalen, iets wat uiteraard van gezamenlijk belang is, hoe zou van enig conflict dan nog sprake kunnen zijn? Voor mij kwam het er op neer dat mensen zich via de rede naar elke oplossing toewerken, omdat de rede naar waarheid leidt en omdat waarheid nu eenmaal ieders ijkpunt is, vanuit het instinctieve besef dat daar ieders vrijheid ligt.

"Rede als hoogste trap van het begripsvermogen, het vermogen om de wezenlijke samenhang van de dingen in de geest te kennen", geeft Van Dale als voorbeeld. En de wezenlijke samenhang achter het ding is - zodra het gekend wordt - nu eenmaal wat het is. Niets anders. Een voldongenheid die van misverstand en illusie is ontdaan.

DE WANKELE REDE

Zelfs indien de overgewaardeerde westerse cultuur is gegrondvest op de rede, dan nog vraagt het geen brevet om in te zien dat dezelfde cultuur is verstrikt in het zwerfvuil van redeloosheid. Ja, zelfs als we alle import en niet westerse cultuurgoed eruit zouden gooien, totdat geen enkel excuus resteert, dan nog is het de redeloosheid die in hoge mate regeert.
          — Negatieve Beeldvorming —
Vergelijk het met die ene procent van de mensheid die steelt en plundert zodra het een kans krijgt, dan is deze minieme minderheid verantwoordelijk voor het slot op elke deur. Elementen van groot of klein gevaar, loerend op ons veilige bestaan, staan in de praktijk onder voortdurende media-aandacht. Iedere categorie waarbij de statistiek uit de rails loopt, van voetbalsupporter tot groepen buitenlanders, wordt vanzelf met de gemeten risico's geassocieerd. Ook al tonen individuele leden van gebrandmerkte groepen in meerderheid nog zulk goed burgerschap, voor de kille lijnen van de statistiek maakt dat niets uit. Hetzelfde gaat op voor beeldvorming. Negatieve beeldvorming overheerst. Angst verkoopt.
Volwassen worden lijkt meer op een proces van stalen en afstompen, dan van leren en communiceren. Zonder een scherp instinct voor de dierlijke kant van het gedomesticeerde menswezen lijkt de mens kansloos.

Met deze pijnlijk vergaarde kennis op zak bleef de rede voor mij niettemin schijnen als een zon die alles verlicht. Een bron waarmee elke waarheid kan worden blootgelegd, dus ook die van de mensen en hun complexe relaties. De rede als tonicum, als middel om elke spanning in elke situatie te verlichten en op te lossen.
    
Natuurlijk was ik mij bewust van het sluipende opportunisme waarmee zelfs die lichtende rede voor geraffineerde doeleinden kan worden misbruikt. Alles lonkt als verdienmodel. Bibliotheken zijn volgeschreven met verlossende inzichten. Voor de zoveelste welness- of andere groeimethode van ziel of menselijke waardigheid kan overal worden ingeschreven. Verwende zoekers reizen ervoor de wereld af, met hun ziel onder de arm, en weer terug.

Maar dat verontrustte mij niet in het minst, want zoals waarheid nimmer als ding valt te duiden, omdat zij moment is en zonder kop of staart, zo geldt dat ook voor wat ernaar verwijst. Door de rede te misbruiken is degene die misbruikt direct al redeloos. Zelfs dan blijft de rede aanwezig als een constante beschikbaarheid om alsnog het wezenlijke te onthullen.
1


                  — Spirituele val en afgrijzen —

Tot mijn gestaag toenemende afgrijzen bleek dat blinde vertrouwen in de rede als richtlijn, als Noordster voor wie verdwaald is, gebaseerd op een nogal naïeve aanname. Een aanname zo diep geworteld dat een simpele correctie door dagelijkse observaties jarenlang onvoldoende bleek. Mijn verbazing over die wankele rede leeft nog steeds. Hoeveel woorden mensen niet uitspreken zonder elkaar te horen! Woorden die het ene zeggen, terwijl ze het andere bedoelen. Of woorden die, oprecht gesproken, hun doel nooit bereiken omdat de luisteraar afwezig is.
    
Soms lijkt het geen verschil te maken met hoeveel vernuft, met hoeveel analyse, onderbouwing of vurige intentie woorden zijn uitgesproken om de ander dat ene punt duidelijk te maken.
   
Neem een woord als 'begrip'. De één doelt ermee op het begrijpen van een situatie, terwijl de ander hieronder een mate van persoonlijk medeleven en ondersteuning verstaat. De één reageert op de inhoud, de ander op de manier waarop het gebracht wordt. De onderlaag van de intentie weegt soms zwaarder dan de gesproken inhoud. Mensen weten vaak zelf niet wat ze beogen, maar grijpen iets aan om er iets anders mee te bereiken, zoals erkenning of ... al dan niet bewust... dominantie. De aandacht op iets anders dan wat letterlijk besproken wordt maakt goed luisteren, of goed begrepen worden, onmogelijk.

    

              — De collectieve overtuiging —
    
Wat kleinschalig, in kleine kring, al zo complex blijkt, hoe moeilijk moet dat wel niet zijn als er collectieve overtuigingen in het geding zijn? Als één persoon al niet luistert, hoe krijgt men van zovelen dan een open oor?

Als onze ingeprente overtuigingen kennelijk zo beperkend zijn bij het open vermogen tot luisteren en de kans om gehoord worden, waarom zou men het oor dan niet eerst rijp maken door beperkende overtuigingen te wijzigen, bijvoorbeeld door cognitief in te spelen op collectieve angsten, hebzucht of pure onwetendheid? Door vanaf de schooltijd kennis over te dragen over de filters in onze perceptie en het gemak om hiermee te manipuleren? Een bewust en autonoom denkend volk is toch een eerste vereiste voor een gezonde democratie? Deze mogelijkheden zijn via het onderwijs en met gebruikmaking van beschikbare mediafaciliteiten toch allemaal aanwezig?

Het bespelen van overtuigingen om een collectief gehoor in te pakken is een bekend onderdeel van propaganda. De resultaten kunnen verbluffend zijn zonder dat velen het door hebben. Vooral de emoties angst en hebzucht zijn magisch bij het verkrijgen van controle. Eerlijk is het allemaal niet en met waarheid of waarheidsvinding heeft het niets van doen. Met valse schijn dient propaganda een geïsoleerd belang dat volledig boven dat van anderen wordt gesteld.

    
            — Het geweld van de aanzwellende stroom —
    

Een collectieve overtuiging is als een stroom die zichzelf van galm voorziet. Breed gedragen stellingen worden hier versterkt, vooral als aan de horizon een gemeenschappelijke vijand loert. Hoe gevaarlijker die bedreiging hoe sterker de boodschap. Wie er tegenin gaat tekent zich al snel af als radicaal. De macht van de meerderheid overstemt elke vrije uitwisseling van gedachten zodra conventionele wijsheden, ofwel wijsheden die de status quo beschermen, in gedrang komen.

Deze situatie verschilt hooguit cosmetisch van de tijd dat macht formeel nog in handen was van enkelingen. Het afwegen van divers gedachtengoed op beslissingsniveau was toen evenmin mogelijk. De rede staat machteloos zonder deze uitwisseling of het vermogen tot luisteren. Qua macht maakt het weinig uit of het toebehoort aan een minderheid of dat het slim is ondergebracht bij een geïndoctrineerde meerderheid.


DE ONMACHT VAN DE REDE

Zowel waarheid als de rede die ernaar verwijst is onbewijsbaar, in de zin dat wat men waarheid of rede noemt niet substantieel is. Je kunt het niet pakken of laten zien. Zelfs wetenschap steunt op grondstellingen die slechts aanvaard en niet bewezen kunnen worden. Elk fenomeen dat zijn geheimen na het nodige wetenschappelijk onderzoek heeft moeten prijsgeven, is slechts voorzien van een theoretische spiegel van de werkelijkheid. Alles is achteraf, alles is conceptueel. De werkelijkheid herschept zich telkens, maar blijft zelf ongrijpbaar.

Men noemt een goed redenaar iemand die met talent zijn woorden kiest. Maar de rede zelf is vormgevoel. Een prikkel, of liever, een toestand van de geest van waaruit woorden hun weg naar waarheid proberen te vinden. Een onvoltooid streven naar bewustwording van iets waarvan men streeft dat één verklaring de te duiden werkelijkheid het best benadert. Waarheidsvinding is vooral een kwestie van intentie. De wil om te kennen en te zijn. En dat terwijl de geconstrueerde werkelijkheid (perceptiemanagement) ons alleen kan bereiken langs geraffineerde controlesystemen.

'Ambtenaren' werkzaam in deze informatiestructuur, maken omwille van onderlinge afstembaarheid gebruik van protocollen die 'professioneel' zijn ingeprent, zodanig dat ze niet eens meer als gekunsteld worden herkend. We comprimeren deze systemen tot het begrip 'media'. Maar hoe valt de in beginsel altijd aanwezige integriteit van de werkelijkheid op deze manier te verzilveren en intact te houden?
     

                
— 9/11: schoolvoorbeeld van massamanipulatie —
    

De gebeurtenissen op 11 september 2001 voerden mij uiteindelijk naar de 'Onmacht van de Rede'. Het aan de kaak stellen van de aanvalslezing die met zoveel succes in het collectieve geheugen van een groot deel van de mensheid werd gegrift, is niet afhankelijk van een enkel voorbeeld. Het aantal feiten dat botst met de officiële lezing is eindeloos en schokkend van eenvoud en overtuigingskracht. Van welke kant het onderwerp ook benaderd wordt.
     
Valse beeldvorming rond 9/11 werd niet doorgeprikt omdat een representatieve afspiegeling van alle beschikbare kennis en informatie nooit plaatsvond. Althans niet door de erkende 'mainstream' nieuwskanalen. Het gemeenschappelijk falen van de mainstream nieuwsverlaggeving is riskanter dan de aanslagen zelf. De aanslagen toonden aan dat vrije pers een holle frase is, dat regeringen maar tot op zeer beperkte hoogte worden gecontroleerd en dat het zelf-corrigerend mechanisme van de journalistiek niet werkt. Oorlogen kunnen naar willekeur worden opgestart. De formele lijn tussen oorlog en vrede wordt steeds dunner en vager.

In het jargon van de Amerikaanse regering waren kritische vragen niet alleen onpatriotisch, de gedachte eraan was verwerpelijk en zelfs gevaarlijk. Wie kritisch was droeg schuld.

De beoogde daders van 9/11 stonden door het verlies van veiligheid op Amerikaanse bodem zozeer symbool voor vernietiging en trauma dat demonisering simpel was. Adverteerders en een aanzienlijk deel van het Amerikaanse publiek reageerden furieus bij het minst kritische geluid. Zelfs een gevierd en als progressief bekend staand columnist als William Safire van de New York Times, wekelijks in De Volkskrant vertaald, sloeg de oorlogstrom. Geheel in lijn met de oorlogsretoriek van het Witte Huis.

Regeringsofficials en beleidsmakers deden er graag een schepje bovenop. Hun uitspraken werden door nieuwsredacties 'betrouwbaarder' (lees: veiliger) geacht dan de kritische kanttekening van menige deskundige in het veld. Voor regeringstrouwe verslaggevers gingen overal deuren open, die voor critici gesloten bleven.


Meer: PBS-documentaire Buying the War
Ook: Pers VS onder vuur genomen, NRC
2


                 — Overheidsmanipulatie —
    

Voorbeelden van manipulatie zijn er legio. De aanvankelijke onwil en tegenwerking van de Amerikaanse regering om naar de gebeurtenissen van 9/11 een grondig onderzoek in te stellen vormt slechts een fractie van wat mensenmassa's zich door de corporate media hebben laten onthouden. De latere weigering van Bush en Cheney om lastige vragen onder ede te beantwoorden en alleen in het bijzijn van elkaar, zonder transcript en achter gesloten deuren, heeft bij de grote nieuwskanalen nauwelijks voor beroering gezorgd.
Zie hiervoor de filmdocumentaire Press for Truth
     
Het handjevol verdachten dat na de aanslagen op 9/11 overbleef heeft slechts bekend na zware marteling, waarna de tapes door de CIA zijn vernietigd , zodat tijdens aankomende processen een juridische patstelling zal gaan ontstaan over de betrouwbaarheid van die verklaringen. Anno 2017 zijn deze processen nog steeds niet begonnen. Overvloedig bewijsmateriaal in de vorm van aanvalsschade aan gebouwen is direct na 9/11 vernietigd. Tachtig procent van het staal is verscheept naar verre oorden. Een brandexpert verklaarde: "Het gebrek aan wezenlijke hoeveelheden staal voor onderzoek maakt het moeilijk, zo niet onmogelijk, om een definitieve verklaring op te stellen over de specifieke oorzaken en chronologie van de instorting."
   
         — Plaatsen delict betreden, bewijsmateriaal geruimd —
     
Bush ratificeert de zogenaamde "Torture Bill", de Military Commissions Act of 2006, tijdens een plechtigheid op 17 oktober 2006Ook het Pentagonterrein werd direct ontruimd en sporen gewist. Wrakstukken van vliegtuigen in enige representatieve staat of hoeveelheid werden niet gevonden, ook niet op de plek waar een vliegtuig door passagiers zou zijn overmeesterd en neergestort (Shanksville, Flight 93). Serienummers van gevonden vluchtdatarecorders of vliegtuigonderdelen werden niet vrijgegeven.

Leidende machten in de wereld zijn sindsdien nieuwe richtingen ingeslagen. Oorlogen werden begonnen. Veel restrictieve wetgeving is door parlementen aanvaard om, indien nodig, direct te kunnen worden toegepast. De regering Bush heeft zich sinds november 2006 door het Amerikaanse Congres immuun weten te verklaren voor eventuele misdrijven tegen de menselijkheid, met terugwerkende kracht tot 11 september 2001.


    

 
               Kritiekloos napraten van grote persbureau's heet nu
                    'objectieve verslaggeving' —


Zoveel aanwijzingen en zoveel feiten die onbeantwoord zijn. En toch weigeren op het vrijheidsbeginsel gestoelde westerse regeringen en hun controlerende parlementen nog steeds om een proces tot waarheidsvinding in gang te zetten (
met uitzondering van enkele mislukte pogingen in Japan). Ja, zelfs om openlijk kennis te nemen van goed omschreven feiten die door dissidente wetenschappers zijn aangedragen. Mainstream media verzaken hun controlerende taak door het kritiekloos overnemen van nieuwsstromen, permanent aangevoerd vanuit 's werelds grootste nieuwsagentschappen, zonder daarbij principiële standpunten in te nemen. Dit heet 'objectieve verslaggeving'.

Dissidente standpunten, inclusief bewijsvoering en onderbouwing, vallen plotseling onder het domein van de opinie. Onwelgevallige boodschappers worden radicaal genoemd of complotdenkers

Waar is de rede en hoe vinden we haar terug? Hoe herscheppen we de voorwaarden waarin de rede opnieuw tot leven komt? De rede van enkelingen kan krachtig zijn, maar zonder een ruime weerklank blijven dat geïsoleerde vlammen zonder een haard.

    
Mijn harde les was de onjuiste en wellicht naïeve overtuiging dat de waarheidsminnende rede zichzelf genereert, alsof het een ding in zichzelf is. Iets dat zich als een laser op zijn doel richt om zich vervolgens uit te breiden. Uitdrukkelijk blijkt dat niet het geval. Met een blind vertrouwen in de rede veronderstelde ik dat daarmee een ieder te overtuigen was. Maar blindheid leidt natuurlijk altijd tot teleurstelling, dat geldt ook met toepassing op de rede zelf.
    

              — Politieke verantwoordelijkheid —
    
Als instrument om de ondefinieerbare werkelijkheid te verbinden met de interpreteerbare wereld van vorm, heeft de rede garanties nodig. De vrijheid van discussie moet daarvoor eerst op het hoogste podium van besluitvorming verzekerd zijn. Daar waar mensen zich vertegenwoordigd weten. Dat is de plek waar het parlement zetelt: de volksvertegenwoordiging.

Volksvertegenwoordigers behoren de regering te controleren zoals dit systeem principieel bedoeld is, op persoonlijke titel en met gewetensvolle afweging. Wat nu gebeurt is dat een meerderheid van het parlement (de coalitiepartijen) met de regering onder één hoedje speelt. Bindende afspraken over tal van onderwerpen en beleidsterreinen worden al tijdens de informatiebesprekingen beklonken. In fracties heerst de orde van de partijdiscipline.
      
Hoe kan men de kiezer nog recht in de ogen kijken, wanneer het grondprincipe van elkaar controlerende machten zo wordt afzwakt dat partijbelang domineert boven de morele afweging van afzonderlijke leden van de volksvertegenwoordiging? Wie draagt er dan nog werkelijke verantwoordelijkheid of staat ergens voor?

  
          — Gewetensvolle afweging boven consensusdenken —

Wanneer beleidsmakers op het hoogste politieke podium niet langer zijn aangesloten op wat er in een samenleving leeft, ontstaat in die samenleving onrust en wantrouwen. Niet de getalsmeerderheid van individuen in de Kamer, maar de meerderheid in de coalitie bepaalt tegenwoordig de effectieve ruimte voor het debat. Belangrijke en vooral omstreden beslissingen worden afgedwongen in achterkamers waar partijpolitieke strategen en 'veiligheidsambtenaren' de dienst uitmaken. Zelfs 'de oppositie' ontkomt daar niet aan, wil deze tenminste kunnen aanschuiven bij gezaghebbende commissies. Gezag als beloning voor de consensus. Vertrouwelijkheid en geheimhouding als voorwaarde voor het opklimmen in de macht. Moeilijk bespreekbare zaken die door zo buiten schot blijven, helpen vervolgens iedere populist te scoren met politiek taboe en wantrouwen.

Denk bijvoorbeeld aan de onder valse voorwendselen begonnen 'preventieve' oorlog in Irak. Een oorlogsmisdaad die —door Nederland gefaciliteerd— de islamitische wereld al zoveel dood en versplintering heeft gebracht. De naam 'Global War on Terror' zette grote groepen mensen van meet af aan op het verkeerde spoor. Alle mainstream podia produceren in dienst van deze doelstelling. Zolang discussie hierover niet op het scherp van de snede in de Kamer kan worden gevoerd (dus op persoonlijke afweging en integriteit), zullen politieke opportunisten blijven inspelen op de onwetendheid en onvrede die het gevolg zijn.

3

     
MEER OPINIE OP WAARHEID911
 Definitie Complottheorie volgens Wikipedia
 9/11 en het Journalistiek Ongemak van Waarheidsvinding
 De grote ontkenning van het officiële 9/11 bedrog
 9/11 en de gekoesterde mythe van 'Het Complotdenken'
 De Magie van het Complot — Comlotdenkers als jodenhaters
 De Rede — Onverwoestbaar tot waar het kansloos is
 Speculeren over de toedracht van 9/11 ...
    [en het opzichtig falen van de nieuwsmedia]


Begin hier...! met het feitenonderzoek



Terug naar begin
TOP

Overzicht